Omdat de restjes van de storm “Berta” er aankomen, moeten we maken dat we in Lauwersoog komen, na een nachtjes op Borkum vertrekken we dan ook met absolute windstilte op de motor richting de vaste wal.
We balen ontzettend, we worden van het wad afgejaagd, na amper 2 weken. ’s Ochtends om 06:15 varen we weg.
Maar de tocht blijk zeer bijzonder, met af en toe luttele centimeters onder de kiel, pruttelen we over de Zuid Oost Lauwers richting Pieterburenwad. De zee is volkomen vlak, het is stralend zonnig, en er zijn maar bijzonder weinig boten op het wad. En dan op een Dieper stukje water zie ik ineens, zo’n 30 meter aan bakboord, iets door het water glijden en weg is het weer, ik sta een moment wat raar om me heen te kijken voordat ik besef dat ik zojuist een bruinvis voorbij heb zien komen. Ik weet niet wat bijzonderder is, het feit dat er een bruinvis zo dicht bij zwom, of dat ik hem met mijn niet al te beste ogen heb gezien ! … de daarop volgende minuten tuur ik door de zoeker van de camera, in de hoop nog een glimp op te vangen, helaas …
Na enkele uren komen we aan bij Lauwersoog, het is een chaos bij de sluis, geroep en gedoe, de wind steekt op, en we balen, we leggen de boot even in de buitenhaven vast, we willen eigenlijk helemaal niet door die rotsluis, we weten dat wanneer we naar binnenvaren we dit jaar de wadden niet meer gaan zien. Achter ons zien we Schiermonnikoog, en we weten dat we daar in no-time kunnen zijn, maar wat dan ? met storm verwaaid liggen hebben we al eens gedaan, en daar hebben we geen trek in. Na lang wachten is het humeur niet meer wat het geweest is, en zonder een woord te zeggen varen we de sluis in, en het Lauwersmeer op.
We hebben geen zin om daar te blijven liggen, de wind is ondertussen heel behoorlijk, we hijsen de high aspect, en steken het meer over, vlakvoor Dokkum begint het flink te regenen, en in de stromende regen leggen we de boot stil in de Binnenstad van Dokkum.
De volgede dag staat er ruim 25 knopen wind, en moet het motortje flink werken om nog wat tempo te houden op onze tocht naar en door Leeuwarden, onderweg maakt de boot af en toe flinke helling, terwijl we geen zeil voeren, we zijn gelukkig vlot door Leeuwarden heen, en besluiten door te kachelen naar Eernewoude, in de loop van de dag knapt het weer op, we bellen met vrienden die een speedboot hebben liggen in Leeuwarden, en die komen die avond naast ons liggen, we drinken gezellig wat, gaan lekker uit eten, en slapen diep en lang.
De volgende dag zijn we besluiteloos, het regent veel, het waait af en toe stevig. Op het fokje varen we wat door de Alde Feanen, het is er prachtig, maar we kunnen er moeilijk van genieten, we besluiten die nacht te overnachten bij de “rengerspolle”, even voel ik me weer een ventje van 8jaar wat op ondekkingstocht door het moeras gaat, en het is leuk om even voet aan wal te zetten en met onze dochter tussen de varens kikkers en salamanders te ontdekken, echter gooit regen al snel weer roet in het eten.
Nienke is er klaar mee, de harde wind, de regen, en het feit dat we de wadden niet meer gaan zien deze vakantie, ik weet haar met moeite te overtuigen om niet in 1 ruk door te varen naar de thuishaven. We motoren binnendoor richting Grou, Nes, Akkrum en liggen daardoor rond het middaguur voor de brug bij “hearresyl” vlak buiten Terherne. Terwijl we daar wachten op de brugwipper, besluit ik ons stormfokje te hijsen, we hebben dit piepkleine fokje gekocht nadat we eens windkracht 7 op het wad hadden, maar het lag sindsdien ongebruikt in de punt.
Eenmaal de brug door hij ik het fokje, en laat de motor rustig bij staan, we varen zo kalm over de Goaiingarypster Puollen en komen zo op het Sneekermeer, het is rustig, bijna geen boot te bekennen, het waait ook een stevige 6bft.
En dan midden op het meer, een klap, en stilte … helemaal niets meer dan het geluid van wind door het kleine fokje.
De gang gaat uit de boot, het fokje wil niet scherp zeilen, paniek is er niet, verbazing des te meer. De gashendel blijkt muurvast te zitten, ik krijg de bak niet meer in z’n vrij. Mijn eerste gedachte is een vastgelopen keerkoppeling, we peilen de olie van de keerkoppeling, die is goudgeel en er zit voldoende in. Ik durf daardoor wat kracht te zetten en krijg de motor in z’n vrij. Met de slinger draai ik de motor een paar slagen, die is ook los, dus van vastlopen is geen sprake. Terwijl ik op mijn achterhoofd krab, en Nienke druk bezig is het bootje op het midden van het Sneekermeer te houden, komt er een valkje voorbij gevaren, de bemanning roept “Hey kijk uit ! er hangt een landvast overboord” … ineens wordt alles duidelijk.