Vandaag waren wij twee van die goede stuurlui aan wal. Die stuurlui die het beter weten. Leedvermaak, uitkijkend op de sluis bij Stavoren. Hoewel het natuurlijk in 80% van de gevallen gewoon goed gaat. Het was mijn stuurlui-op-wal ontmaagding. Nog nooit eerder had ik languit in het gras gelegen, kijkend naar andermans onrust, arrogantie of onzekerheid.
Als volleerde voordekse-sluis-stresskip, is het rondhangen bij de sluizen ook vooral als te lang in de spiegel kijken. Terwijl zeiljachten rustig de sluis in glijden, maken vrouwen voorop (altijd de vrouwen voorop) zich druk met touwen, correctie: landvasten. Vastbinden, loshalen, alsnog vastbinden. Wel een knoop, geen knoop, verder naar voren, shit overdwars! Of nee, valt mee. Pfew.
En zo van een afstandje, vraag ik me af waar ik me altijd zo druk om maak. Alles gaat zo rustig en beheerst, behalve het werk voorop. Zonde van de levensjaren die je gaat missen doordat je je zo druk maakt. ‘Het idee is toch gewoon dat je met z’n allen op dezelfde plek blijft liggen?’ ‘Ja’, antwoordt JPD. ‘En bij deze sluizen is het verschil toch maar heel klein?’ ‘Klopt’, antwoordt JPD.
Daarom, reminder voor mij en alle andere stresskippen voorop: het komt wel goed. Rustig aan, vertrouw op die kerel van je die aan het roer staat. Is ‘ie normaal niet van het wal-rammen? Dan zal het nu ook wel meevallen. Gewoon zorgen dat ‘ie stil ligt en op z’n plek blijft liggen, dat jacht van je. Ik ga het in elk geval proberen, komende zomer.