Met alleen een stormfokje, en een loodzwaar niet erg handzaam anker, en bovendien 6bft zijn we beperkt qua mogelijkheden om een veilig plekje te zoeken. Het starteiland binnenzeilen op dat fokje met deze wind is geen goed idee, ankeren op het meer zelf vanwegen de straffe wind ook niet, van lagerwal kunnen we niet wegzeilen met dit tuig, en zo blijven er maar weinig opties over.
Ik besluit terug te varen richting de brug bij Terherne, ik weet daar daar een luw, en ondiep plekje is, waar we met wat mazzel zelfs aan de grond kunnen lopen. Onderweg naar dat plekje zie ik nog een beter plekje, vanwege de beperkte manouvreerbaarheid overleg ik dit keer niet, maar stuur de boot richting het riet, ren naar voren, en smijt het anker zo ver als ik kan. Na een minuut is duidelijk dat we goed liggen, relatief luw, geen stress … mooi …
Nu hebben we tijd om te overleggen en na te denken, we hijsen een ankerbol en strijken het fokje. Ik borg de landvast, die van de preekstoel afgegleden is, en snaarstrak langs de romp naar achteren staat gespannen met een dun lijntje. Daarna snij ik de landvast door. Met het ene uiteinde van het touw loop ik naar de kuip, de andere kant zit overduidelijk in de schroef gedraait. Ik knoop de land vast aan de val van het grootzeil, en zet deze flink door. Vervolgens ga ik naar binnen, zet de motor in z’n achteruit, druk de kleplichter omhoog en probeer met de slinger wat kracht te zetten op de krukas. Langzaam, heel langzaam kruig ik er wat beweging in. Terwijl Nienke spanning op de lijn blijft zetten, draai ik de motor steeds verder, het gaat steeds lichter, tot uiteindelijk ik vanuit de kuip een roep hoor, het touw is er uit …
Na een korte visuele inspectie, blijkt alles nog heel, ik kan de schroefas met de hand draaien, en hoor niets aanlopen. Ik besluit de motor te starten, phoe … die loopt alsof er niets gebeurd is. Dan voorzichtig de bak in z’n achteruit, klik, ook dat klinkt vertrouwenswekkend, een dotje gas dan maar, en waarempel de ankerlijn komt strak te staan … ik veeg wat zweetdruppels van mijn hoofd, we zetten de motor weer uit, en we drinken een bak koffie.
Zonder problemen varen we door naar Heeg, we kunnen helemaal achterin de haven nog een plekkie vinden, en knopen moe, maar blij dat er niets stuk is, het bootje overdreven goed vast in de box.
Die avond, nadat we de kleine meid op bed hebben gelegd in de achterhut, en wij onder het genot van een borreltje nog even lekker binnen zitten, vinden we het wel erg benauwd in de boot, Nienke oppert om het motorluik even open te zetten, zodat de warme lucht naar boven kan ontsnappen in plaats van de slaapkamer van onze kleine op te warmen. Goed plan, en ik verwijder het motorluik. Terwijl ik weer neerplof op de bank hoor ik “klots”, op zich niet zo raar in een boot, maar die “klots” kwam niet van buiten. Ik grijp naar een zaklamp en schijn in de motorruimte…
WHAT THE F#CK ? er staat water, en niet een beetje, het staat tot aan het randje van de motorruimte. “Wat is er?” vraagt mijn wederhelft verbaasd, “uh, we zinken” is de eerste reactie die bij mij opkomt. Sneller dan het geluid springt Nienke op, en duikt de achterkajuit in, om binnen een oogwenk met de kleine in de armen de trap op te willen stormen.
“Rustig, rustig … ” roep ik nog, “maar felle ogen kijken me aan en ze zegt verbaasd “Rustig ? je zegt toch dat we zinken ?”
Tja, technisch klopt dat natuurlijk, maar het tempo waarop is dermate laag, dat bij mij de paniek nog niet was toegeslagen. Ik zie dat mijn woordkeuze wellicht wat ongelukkig gekozen was, maar het voordeel is nu wel dat ik makkelijk bij de vermoedelijke boosdoener kan komen, onder de kooi van onze dochter zit namelijk de schroefaskering, en inderdaad, in het schijnsel van mijn zaklamp, zie ik daar een klein straaltje water naar binnen spuiten. Twee slagen met sleuteltje 13, en het lekken stopt, phoe … door het geschommel van de boot blijkt dat de vloerplaten in de boot bijna dreven, en er staat dus een serieus laagje water in de boot. Ah, voor het eerst kan ik eens kijken hoe de bilgepomp werkt, ik druk op de knop, en spring naar buiten, een ferme straal spuit uit de zijkant van de boot. Kijk, dat schiet op, in no-time is de motorruimte leeg, en kan het verdwaasde jongste bemanningslid weer terug op bed.
Vervolgens ben ik blij dat ik vlak voor de vakantie een 12v dompelpompje heb gekocht, met een sigarette stekker aansluiting en 2 meter slang. We hangen de slang in de gootsteen van de toilet, en zuigen al het water onder de vloerplaten vandaan … zo dat hebben we ook weer meegemaakt.
De volgende dag zeilen we naar Balk waar de NK flits zeilen zijn, onze beide neefjes zeilen mee, en mijn ouders liggen daar ook met de boot.
In de loop van de middag besluiten we naar onze thuishaven te varen, en rond 18:00 komen we daar eindelijk aan. Na een korte inspectie blijkt alles nog droog in de boot, we pakken de belangrijkste spullen snel in, sluiten de boot af, en stappen in de auto, een uur later zijn we thuis … het gevoel is dubbel, we hebben prachtig gezeild, schitterend weer gehad, mooie en leuke dingen gedaan en nieuwe eilanden bezocht. Maar we balen beide dat we met nog een paar vakantiedagen over thuis zitten, terwijl het buiten stormt en regent, we weten oprecht niet wat beter had geweest, of met dit weer op Schiermonnikoog, of thuis.
Voor we het weten maken we wilde plannen voor volgend jaar…